Ile razy mam przebaczać? Ile razy uwierzyć, że tym razem ktoś się zmieni?

Podczas posługi u osób uzależnionych najczęściej słyszałem świadectwa o składanych deklaracjach, które brzmiały: "to już ostatni raz". Jak można się spodziewać, nie był to najczęściej ich ostatni raz i ostatnia deklaracja.  I co wtedy? Ktoś powie: to infantylne ciągle dawać się tak zwodzić. Trzeba powiedzieć DOŚĆ. Wtedy przychodzi mi na myśl moja spowiedź - przychodzę do Jezusa i mówię Mu przepraszam. Czasem, jak uzależniony mówię: żałuję, wybacz, pomóż, ale z tyłu głowy jest... "nie wiem, czy dam radę". Jemu to wystarczy i nie jest to infantylne. 

Powie mi DOŚĆ jedynie, gdy ja przestanę nad sobą pracować, gdy Jego łaski nie będę chciał przyjąć. 

Pan uczy mnie zatem postawy, jaką powinienem przyjąć wobec innych, przez przykład postawy jaką ma wobec mnie. Przebacza, jest miłosierny, ale nie jest infantylny. Przebacza i wymaga - to akt miłości, aby mnie sprowokować do pracy nad sobą. Wyciągnij rękę do zgody, przebacz, ale również wymagaj. 

Ewangelia wg. Łk 4, 24-30

Nad naszą chrzcielnicą w kościele widnieją dwie postaci, dwóch proroków, którzy nie byli mile widziani w swojej ojczyźnie. Tych dwóch przypłaciło życiem za to, kim byli i co głosili. Pod nimi jest woda, która każdego z nas obmyła. Obmyła z trądu grzechu i wprowadziła do Kościoła. Przy tej chrzcielnicy wielu, trzymając swoje dzieci wypowiadało słowa proroków, gdyż to w ich imieniu wypowiedzieliśmy, że chcemy dla nich życia wiecznego. Dziś już nie jako prorocy, ale bardziej jako towarzysze, możemy doświadczać lekceważenia.  Zatem droga proroka i towarzysza nie jest łatwa - dziś swój trud, krzyż, niedogodności i niepewność jutra, ofiaruj za tych, dla których przy chrzcie prorokiem się stałeś.  Ja nie mając swoich dzieci biologicznych i chrzcielnych, wielu przez ten sakrament przeprowadziłem, przez kapłaństwo też stałem się prorokiem - wspieram Was i modlę się, 

abyście nie byli lekceważeni, aby z naszych ust wychodziło Słowa Boga i świadectwo dobrego życia.